Toen ik voor het eerst bij het Stottercentrum Groningen kwam, vond ik het een beetje spannend, omdat ik nog niet precies wist wat er ging gebeuren. Maar ik wist er al wel een beetje van, omdat mijn vader er al over had verteld. Mijn vader stotterde vroeger ook. Het stotteren zit bij ons in de familie. Ik stotterde bijna op ieder woord en dat vond ik niet zo leuk.
Toen ik binnenkwam vond ik het niet meer zo spannend, want het zag er allemaal rustig uit en ik zag allemaal leuke spelletjes.
Ik heb geleerd hoe je makkelijker kan praten en stotter nog maar heel soms. Ook heb ik geleerd dat stotteren mag en dat je er geen bekeuring voor kan krijgen. Mijn ouders hebben mij geholpen met oefenen en ook hebben zij geleerd dat “stotteren mag”. Ik denk dat het goed is dat je er met meer kinderen over praat. Ik heb samen met Rosanne vertelt over mijn stotteren in mijn klas en de juf heeft mij een 9 gegeven voor mijn spreekbeurt! Daarna kwamen de kinderen in de pauze naar mij toe om te zeggen dat mijn spreekbeurt zo goed was.
Voor mij heeft het geholpen om langzamer te praten, omdat ik daardoor op het idee kwam hoe ik kan zorgen dat ik makkelijker kan praten. Ik kan zelf bepalen of ik de techniek ga gebruiken of dat ik gewoon stotter.
TIP: Als iemand je pest met stotteren, zeggen: “bemoei je met je eigen zaken” en als je dat niet durft dan moet je er gewoon bij weglopen of naar de juf toegaan. Ook kan je de andere kinderen leren over stotteren, dan begrijpen ze het beter. Bij mij mochten de kinderen voor de klas zelf een stotter maken.