Mijn naam is Juwita. Ik ben 27 jaar, getrouwd en trotse moeder van een schattig 2-jarig meisje. Ik werk al een aantal jaren in de kinderopvang en dat bevalt me heel goed.
Al voor zolang ik me kan herinneren, stotter ik al vanaf mijn 4de jaar. Toen ik 5 was, overleed mijn vader en daarna werd het zo erg, dat ik nauwelijks nog te begrijpen was. Ik had zelf het idee dat ik er op de basisschool wel om gepest werd. Want kinderen noemden me “stotterkop” en deden het stotteren na. Het maakte me toch wel erg onzeker en op een gegeven moment hield ik me maar stil, omdat ik me schaamde. Als ik dan toch wat moest zeggen, keek ik gewoon naar beneden en hield dan een hand voor m’n mond, omdat ik bang was dat andere mensen vonden dat het er raar uitzag. Want dat vond ik zelf namelijk wel altijd.
Mijn hele leven had ik al logopedie gevolgd. Daar leerde ik ontspannings- en ademhalingsoefeningen. Maar in het dagelijks leven denk je daar niet altijd aan als je aan het praten bent, dus ik kwam nooit van mijn stotteren af.
Op den duur werd ik er zo zat van en ik wilde er gewoon vanaf! Het belemmerde mij op het werk in het contact met ouders en zelfs in de supermarkt als ik een praatje maak met de caissière. Dat soort dingen probeerde ik dan ook zoveel mogelijk te vermijden. Voornamelijk uit angst voor wat andere mensen ervan zullen vinden en hoe ze gaan reageren, maar ook omdat het voor mij zo vermoeiend is om te stotteren. Als ik moe ben, of het druk heb, is het vaak erger dan anders. Het grappige is dat ik als ik voor de klas sta met kinderen, helemaal niet stotter, omdat je dan toch een andere rol aanneemt en je praat dan wat overdrevener en zangeriger. Want stotteraars stotteren niet wanneer ze zingen.
In januari 2012 besloot ik eens om wat anders te proberen dan logopedie. Ik meldde me aan voor stottertherapie en kon gelukkig al gauw terecht bij stottertherapeute Marlies Tonnis.
In het begin dacht ik dat dat me wel zou helpen om er helemaal vanaf te komen. Toen Marlies me zei dat dat zeer onwaarschijnlijk was en dat ik er toch mee zou moeten leren leven, was ik een klein beetje teleurgesteld. Toch wou ik het proberen en zien wat stottertherapie voor me zou kunnen betekenen. Daar leerde ik hele andere dingen, wat ik in het begin niet verwacht had. Ik heb o.a. geleerd hoe ik meer zelfvertrouwen kon ontwikkelen door uitdagingen aan te gaan, dingen te doen die ik moeilijk of eng vond en zo hindernis na hindernis kon overwinnen. Dus tóch een praatje maken met de caissière, of met ouders op het werk, telefoneren. Ik merkte dat het steeds beter ging en dat mensen het helemaal niet erg vinden dat ik stotter. Het hoort bij mij en mensen gaan er goed mee om.
Nu, na ruim een jaar stottertherapie gevolgd te hebben, ben ik al zover dat ik het kan afbouwen. Ik heb het afgelopen jaar geleerd om ‘ruimte’ te nemen, laten zien wie ik ben, waar ik sta, mét mijn stotteren. Door harder te praten en duidelijk te zeggen wat ik vind en wat mijn ideeën zijn. Ik ben het afgelopen jaar erg veranderd en dat in positieve zin.
Omdat het zoveel jaren heeft geduurd dat ik al die negatieve dingen had gedacht, had het ook veel tijd nodig om ervan los te komen en mijn denken om te zetten in het positieve ervan.
St0ttertherapie heeft mij daar enorm bij geholpen, maar het meeste heb ik zelf gedaan, door uitdagingen aan te gaan en meer te durven.
Ook heb ik geleerd dat je veel meer bent dan alleen maar je manier van praten. Véél meer dan dat. Een vroegere logopediste van mij zei altijd: “Het gaat er niet om hóe je het zegt, maar wát je zegt”. En zo is het ook.
Ik vond het echt de moeite waard om stottertherapie te volgen en heb er zeker geen spijt van gehad, want ben er op één of andere manier wel beter van geworden en heb mezelf beter leren kennen.
Dus voor een ieder die stottert en moeite heeft om ermee om te gaan, kan ik stottertherapie aanraden.