Ik stotter al zolang ik me kan herinneren, ook al zegt mijn moeder dat ik er pas vanaf mijn peuterjaren mee ben begonnen. Dit waarschijnlijk omdat ik een tweeling zus heb en wij alles zelf wilden zeggen. Ironisch genoeg stottert zij namelijk ook. Ik ben een tijdje bij een logopediste geweest, hier weet ik echter niet meer zo veel van, alleen nog grappige spelletjes om het stotteren te verhelpen.
Op de basisschool heb ik nooit zo veel last van stotteren gehad, waarschijnlijk omdat ik in een goede omgeving zat en iedereen al vanaf jongs af aan wist dat ik stotterde. Dit veranderde helaas op de middelbare toen ik bij allemaal onbekenden kwam.
Toen ik bij Stotter Centrum Noord kwam, kwam ik er snel achter dat Stotter Centrum Noord er niet was om me van het stotteren af te helpen, maar meer om mijn eigen beeld te veranderen over mijn spraakgedrag. In het begin van het ‘traject’ deed ik heel veel aan vechtgedrag bij het stotteren. Ik deed een kuch geluidje voor bijna elke zin, misschien wel elk woord en ik zat de hele tijd aan mijn gezicht. Ik vond dit verschrikkelijk en dit is ook één van de redenen geweest dat ik graag geholpen wilde worden.
Dit vechtgedrag heb ik eigenlijk al best snel afgeleerd, iets wat ik niet had verwacht. Dit hebben Rosanne (mijn therapeut) en ik gedaan door een stappenplan op te stellen, waarbij je eerst kijkt hoe het stotteren ontstaat en waar het vandaan komt. Oftewel je stotters herkennen. Daarna volgden nog meer stappen, waarmee je uiteindelijk je doel zal halen
Mijn eerste doel was: zeggen wat ik wil zeggen en niet blokkeren. Dit is aardig gelukt en mijn vertrouwen om voor mensen te praten (welke groep dan ook) is sterk gegroeid. Ook had ik andere doelen zoals makkelijker en zekerder te spreken. Elke afspraak hebben we het weer over doelen gehad en over hoe we mijn doelen kunnen bereiken. Dit kon bijvoorbeeld door niet meer negatief na te denken over het stotteren, oefeningen doen met langzamer praten of opzettelijk te stotteren. Dit laatste was en is zeker niet mijn favoriet, maar het heeft me wel geholpen met het durven stotteren. Bij elke stap die ik maakte, herinnerde Rosanne mij er aan om nog wel plezier in het spreken te houden. Ze wist dat ik spreken leuk vind en dit wilde ze ook zo houden. Hier ben ik heel erg blij mee. Nog steeds stotter ik en dit zal waarschijnlijk ook wel zo blijven, maar ik vind het al helemaal niet meer zo erg. Ik ben niet meer zenuwachtig als iemand me belt of als iemand plotseling wat aan mij vraagt. Mijn eerste doel is dus voltooid en ik hoop nog veel doelen te kunnen behalen.