“Die andere 4x hebben uiteindelijk weinig nut gehad, waarom zou deze keer wel helpen?” Maar ja doormodderen was ook geen optie. Met nog 100 van dat soort ideeën stapte ik bij Marlies binnen.
Eén van de belangrijkste dingen van therapie is of het klikt met de therapeut. En al redelijk snel klikte het erg goed. Het vertrouwen dat ik in haar had was dan ook nodig tijdens de therapie. Voor mij was stotteren iets wat niet mocht en wat eng was. Langzaam hebben we eraan gewerkt om die angsten onder ogen te zien. Af en toe kom je dan op gesprekken over heftige gevoelens. Door haar open, realistische en vriendelijke opstelling kon dat allemaal. We hebben ook veel gelachen als ik vertelde over situaties die ik meegemaakt had of over bepaalde oefenmomenten.
Nu sta ik wat spreken betreft totaal anders in het leven. Eerst was ik bang om te stotteren, ik deed alles om dat te vermijden. Altijd die spanning voor stotteren en al die energie om maar andere andere woorden te verzinnen was uitputtend. Nu is dat allemaal weg! Ja, ik stotter, dat klopt. Maar ik heb er geen problemen mee. Als iemand anders dat wel heeft is dat toch echt zijn probleem!
Het gevoel om gewoon te kunnen spreken zoals je spreekt is bevrijdend. Bij een lastig gesprek merk ik soms dat ik oude patronen verval, maar dankzij therapie doorbreek ik die nu heel gemakkelijk en kan ik weer door met de inhoud. En eerlijk is eerlijk heel soms baal ik er nog wel van. Maar ja dat is dan maar zo, 99,5% van de tijd ben ik happy met mijn spreken (met stotters dus). Dit is hét grote verschil met mijn eerdere therapieën. Met hulp van Marlies ben ik op een punt gekomen dat ik dat écht vind en dat stotteren geen issue meer is.
Nu denk ik: “Heb ik me daar altijd zo druk om gemaakt?”