In het de volgende video vertelt Joost over zijn stottertherapie:
Hieronder volgt het ervaringsverhaal van de ouders van Joost.
Beginnen bij het begin:
Begaan met je kind, dat is wat nagenoeg elke ouder is. En als je kind stottert, dan probeer je daar zo goed mogelijk mee om te gaan. Wij deden dat door met Joost naar logopedie te gaan. Als toen hij 3 jaar was want leek echt last van het stotteren te hebben. Hij boog krampachtig voorover als hij er een woordje niet uitkreeg en sommige lettercombinaties lukten gewoon helemaal niet.
Na een aantal jaren logopedie met behoorlijke logopedie-loze perioden, heb ik onderstaand berichtje gestuurd naar Marlies Tonnis. Want ik hou wel van concreet. Het mailtje luidde als volgt.
Op 26 maart 2012 10:20 schreef Barbra het volgende:
goedemorgen Marlies,
A.s. woensdag 28/3 13.30 uur staat de derde afspraak van Joost met jou. Ter voorbereiding hierop stuur ik je deze mail.
Vanaf zijn 3e levensjaar, heeft Joost 3 x een periode van ongeveer een jaar logopedie gehad. Wekelijks een uur. Joost zelf heeft dit altijd redelijk stom gevonden. ‘t Is geen zeurpiet; hij doet wat hem wordt gevraagd, maar hij ging veel liever spelen. Het gezin werd ook betrokken: moesten gezamenlijke oefeningen tijdens de avondmaaltijd doen, Joost motiveren en natuurlijk vrij nemen voor het wekelijkse stotter-uurtje. Het heeft er niet toe geleid dat het stotteren minder is geworden.
Joost heeft afgelopen 2 sessies leuk gevonden. “Veel leukere spelletjes” en hij wil ook doorgaan. Hij is gemotiveerd om te leren praten zonder last te hebben van stotteren. Super positief dus. Ik zou woensdag graag met je praten over de volgende punten: ik wil heel erg graag van je weten wat je aanpak concreet is. En wat je verwacht te kunnen bereiken. Met een op je ervaring gebaseerde inschatting wat er in de tijd mogelijk is.
Mocht je via de mail willen reageren; ik ben dinsdag en woensdag thuis per mail bereikbaar op. En zo niet, dan tot woensdag! Joost en ik hebben er veel zin in!
een vriendelijke groet,
Barbra
De reactie van Marlies was net zo helder als haar logopedie-uurtjes. Prettig van toon en helder van aard. Haar mailbericht heb ik bewaard omdat het zo duidelijk de te verwachte verbeteringen schetst. Voor mij is het ook goed om af en toe weer terug te lezen wat haalbaar is. Want ongemerkt sluipt er toch af en toe de wens weer in om Joost zonder stotteren door het leven te laten gaan. Hier de reactie van Marlies:
Van: Marlies Tonnis
Hallo Barbra,
Ik heb de afspraak voor komende woensdag van 14.00 tot 15.00 in de agenda staan. Ik hoop dat dit voor jullie geen problemen geeft!
Leuk om te lezen dat Joost de afgelopen afspraken als leuk heeft ervaren. Therapie is nooit 100% leuk, maar plezier tijdens de oefeningen en in de therapie is wel erg belangrijk. Ook om de motivatie hoog te houden.
De concrete aanpak hangt er nog even vanaf hoe Joost de oefeningen op pakt en wat het beste bij hem past. Maar het doel van de therapie is uiteindelijk: praten zonder zorgen, met of zonder stotteren. Omdat Joost al geruime tijd stottert denk ik niet dat het stotteren nog helemaal weg zal gaan. Maar het vechtgedrag, wat bij Joost te zien is door de blokkades en het bewegen van zijn hoofd, kan wel verminderen. In de therapie zullen we dan ook aandacht besteden aan het leren makkelijker te stotteren en het meer controleren van de stotter tijdens het stottermoment, op een handige manier. Ik kan hier woensdag nog meer over vertellen. Denk dat het goed is als Joost het ook begrijpt en dan kan ik meteen voorbeelden geven van hoe het dan kan klinken.
Dus het doel is niet: vloeiend praten maar om leren gaan met stotteren (ook op sociaal gebied bijvoorbeeld hoe ga je om met reacties van andere kinderen) en zo handig mogelijk stotteren. Ik denk dat we in 3 maanden een heel eind moeten kunnen komen met het behalen van deze doelen, waarna nog een periode van vinger-aan-de-pols afspraken volgt om te kijken of de nieuw geleerde vaardigheden beklijven.
Ik hoop zo al een beetje je vragen te hebben beantwoord. Anders kunnen we er woensdag nog over verder praten!
Tot woensdag!
groeten,
Marlies
En waar staan we nu? Joost staat op het punt om naar groep 8 te gaan. Een vrolijk en lollig joch. Als je weet dat hij stottert, dan hoor je het. Maar voor de meesten zal het niet opvallen. Want als je Joost voor het eerst ontmoet, wil hij niet stotteren en gebruikt hij wat hij van Marlies heeft geleerd: als ik niet wil stotteren, dan doe ik het niet. En dat gaat moeiteloos. Hij gooit z’n tempo naar beneden en klaar is Kees. Meer is het niet. Thuis en met vriendjes denkt hij niet over z’n praten na. En dat betekent soms heerlijk stotteren. Maar nooit meer dat hij er fysiek last van heeft. En eerlijk is eerlijk: de enigen die zich er heel af en toe nog aan storen zijn wij als ouders. Als we haast hebben. Als we heel graag een logisch geformuleerd verslag van een schooldag willen horen. Wat natuurlijk nergens op slaat! Want een jongen van 10, 11 jaar heeft andere prioriteiten!
De afspraken met Marlies zijn nu nog sporadisch. Joost vind het leuk om te gaan, dus hebben we soms nog weer even een uurtje. Om te praten over hoe het gaat. Zeker weten of het stotteren ongemerkt geen negatief ‘issue’ in zijn leven aan het worden is (gelukkig niet!).
We zijn heel erg blij met Marlies. Wij gunnen elk stotterend kind zijn of haar eigen Marlies. Niet zo maar een logopedist, maar een specialist!