Toen ik klein was stotterde ik al. Ik had op jonge leeftijd dan ook al logopedie. Dit was echter van vrij korte duur: de logopedist merkte op dat ikzelf weinig problemen aan stotteren ondervond. Voor de logopedist was dat voldoende reden om verdere logopedie stop te zetten, ondanks het feit dat ik nog steeds stotterde.
Het stotteren is nooit overgegaan. Integendeel, het verergerde alleen maar. In het eerste jaar van mijn studie ondervond ik de meeste last van het stotteren. Onbekende situaties, nieuwe docenten en medestudenten deden mijn stotteren toenemen. Vrij snel heb ik daarna besloten om logopedie een nieuw kans te geven, en via mijn logopedie studerende zus kwam ik bij stottertherapeut Marlies terecht.
Het eerste wat Marlies mij duidelijk maakte is het verschil tussen haar aanpak en bekende methodes zoals Del Ferro. Bij de therapie van Marlies ging het niet om het verhelpen van het stotteren (“dat is onhaalbaar”), maar om er beter mee om te gaan. Zelfacceptatie was een veelgehoord begrip tijdens de therapie.
Ikzelf vond deze niet primair op stotteren gerichte aandacht eigenlijk niet zo nodig. Ik was niet onzeker en uit mijn pragmatische perspectief moest ik zo snel mogelijk technieken leren om stotteren tegen te gaan. Technieken die ik leerde waren vertragen op momenten waarop je een stotter voelt aankomen en verlengen van stotterende klanken. Beide zouden kunnen helpen bij het modificeren van stotters. Modificatie is nuttig omdat dit zorgt voor de overgang van moeilijke stotters – in mijn geval blokkades – naar makkelijkere stotters. Deze twee technieken bleken schoten in de roos. Het stotteren werd flink gereduceerd.
Een tweede karakteristiek van de therapie was het verlagen van de druk die ik mezelf oplegde om niet meer te stotteren. Hier kon ik me ook niet echt in vinden: ik legde de lat hoog en wilde tussen elke afspraak (duidelijk) resultaat zien. Ik stond mezelf daarom steeds minder toe om te stotteren.
Inmiddels, anderhalf jaar na de aanvang van de therapie, stotter ik nauwelijks meer. Strikt genomen ben ik niet volledig van mijn stotteren af, een enkele keer stotter ik nog wel degelijk, maar toch voelt stotteren voor mij echt als verleden tijd. Frappant is dat ik bijvoorbeeld bij het geven van een presentatie mezelf niet verbied om te stotteren, maar dat ik juist de nadruk leg op het mogen stotteren. Paradoxaal genoeg zorgt dit er juist voor dat ik niet meer stotter.
Achteraf moet ik concluderen dat Marlies met haar aanpak het juist bij het rechte eind had: ten eerste blijken de geleerde technieken nu niet enorm relevant meer. Natuurlijk is het handig om verschillende technieken in de tool box te hebben, zeker voor perioden wanneer het stotteren onverwachts nog terugkomt, maar normaal gesproken gebruik ik de technieken niet meer. Ten tweede is de nadruk op zelfacceptatie de grootste factor gebleken in het verhelpen van het stotteren.