Mijzelf aanmelden voor de therapie was een drempel die ik eerst over moest gaan. Het was een typisch gevalletje van als je het er niet over hebt, dan is het er ook niet. Praten over mijn stotteren deed ik dan ook niet graag. En film materiaal waar ik mijzelf ook op kon horen spreken, was al helemaal confronterend. In maart 2013 had ik toch maar het besluit genomen om dat stotteren maar eens aan te gaan pakken.
Beginnend aan de therapie had ik twee zaken die ik echt wou verbeteren. Dat waren presenteren en telefoneren. Voor mensen die stotteren twee herkenbare zaken, waarvoor je een angst kunt ontwikkelen. Ik denk dat het goed is om voordat je aan de therapie begint, voor jezelf al helder te hebben wat je doelen zijn. Om vervolgens met hulp van Marlies te werken aan de manier waarop je die doelen gaat bereiken.
Het verliezen van de controle tijdens stottermomenten was voor mij het grootste probleem. Samen met Marlies heb ik gekeken naar verschillende manieren om uit stottermomenten te komen of deze te voorkomen. Dit om als het ware handvatten te verkrijgen die ik spelenderwijs kon gaan toepassen, op de daarvoor juiste momenten. Als stotteraar voel je namelijk vaak al een stottermoment aankomen en dus kun je ook daarop inspelen. Een manier die ik nu gebruik om een stottermoment te voorkomen is het langzaam spreken. Deze manier gebruik ik voornamelijk aan het begin van een presentatie of bij het telefoneren. Om vervolgens weer naar een normaal spreek tempo te gaan. In gewone gesprekken gebruik ik het verlengen van de klanken van woorden, ook het zachter uitspreken van woorden gebruik ik soms, maar lang niet zo vaak als het verlengen van de klanken. Ik heb veel aan de therapie gehad en zou anderen die stotteren dan ook aanraden om gewoon eens een afspraak te maken. De drempel lijkt op het eerste zicht heel hoog, maar ik kan je vertellen dat als je de drempel eenmaal hebt genomen, de hoogte toch wel meeviel.