Toen ik hier kwam vond ik het best spannend, want ik wist niet welke juf ik had. “Hoe ziet ze eruit? En wat gaan we dan doen?”, vroeg ik aan mijn moeder. Ik wist nog maar een heel klein beetje over stotteren en begreep het nog niet helemaal.

Ik vond de spelletjes het leukste om te doen en de rollenspellen waren ook altijd grappig. Het belangrijkste wat ik geleerd heb is dat stotteren gewoon mag en dat ik er over kan praten als ik dat wil. Ook kan ik er nu wel om lachen soms, de kinderen uit mijn klas weten dat ik stotter en vinden dat ik dat zo goed kan. Ik kan het beste stotteren van de klas en eigenlijk van de hele school, want ik ben de enige.

Mijn broers en zus bemoeien zich nu niet meer met mijn praten en mijn ouders geven mij de ruimte en aandacht als ik spreek en dat vind ik fijn. Ook zegt mijn moeder nu vaak “wacht of stop” tegen mijn broers of zus als ze door mij heen praten.

Ik weet nu veel beter wat stotteren is en wat voor mij helpt. Ik ga gewoon zeggen wat ik wil. En als er een stotter komt, trek ik me er niks van aan en denk ik: “dit hoort gewoon bij mij”. Ik durf nu meer te praten. Mijn vriend Jorn zegt ook dat ik niet zoveel meer stotter.

Rosanne is een leuke stotterjuf!

Wil je ook therapie bij ons volgen? Meld je aan