Het stotteren werd voor mijn opa en oma een irritatiepunt, omdat ik het eerder niet gedaan had en zij verwachtten, dat het wel over zou gaan, als ze er geen aandacht aan schonken. Oma had er het meest last van, als ik stotterde maakte ze opmerkingen zoals: “nou, nog een keer” of “nou in een keer”. Maar hoe hard ik het ook probeerde, het lukte niet. Ik dacht dat het stotteren vanzelf wel over zou gaan, maar na jaren van schaamte en onzekerheid wilde ik er wat aan doen! We dachten dat als ik in therapie zou gaan dat ik uiteindelijk weer vloeiend zou praten, maar juist niet. Ik leerde mijn stotteren accepteren.
Stottertherapie was voor mij een leuke, soms emotionele, maar vooral leerzame periode. Ze hebben mij handvaten gegeven waardoor ik mijn stotteren heb geaccepteerd en de rest van mijn directe omgeving gelukkig nu ook.
Op 22 oktober 2021 (Wereld Stotterdag) ben ik geïnterviewd door NOS Stories en dat was ook zeker iets wat ik nooit zal vergeten.
Ik maak van stotteren mij kracht en hoop jou en anderen te inspireren om stotterend door het leven te gaan.