Opeens krijg je een moment in je leven dat er iets gebeurt waardoor je anders naar ‘de bestaande’ situatie gaat kijken. In mijn geval een (bijna) burn out op mijn 49ste. Allerlei dingen worden vanaf dan anders, minder stress, minder moeten, meer zijn wie ik ben.
Ik stotter al zo’n 40 jaar. Als kind natuurlijk de ouderwetse logopedie gehad. Bij diverse therapeuten. Rijen woordjes stampen, woorden zingen, ademhalingsoefeningen. Het hielp niet, of misschien even. Je gaat als puber toch niet zingen in de klas …
Door de jaren heen wordt je handig met zinsbouw en vervangingswoorden. En zo omzeil je soms een stotter. Maar kon ik altijd zeggen wat ik wilde zeggen?
Dus op mijn 49ste opnieuw stottertherapie. Bij Rosanne en Marlies. Juist door veel te praten, op een ongedwongen manier leren waarom een stotter ontstaat, begrip krijgen voor die eigenschap die je nou eenmaal hebt. Acceptatie creëerde voor mij ook rust. En door die rust ging het praten veel beter. Ik zal nooit vloeiend spreken, dat weet ik en dat is acceptabel. In ruim een jaar bij Rosanne en Marlies hebben wij samen heel veel bereikt. Voor mij was dit precies de goede therapie.
Ontzettend bedankt, ik ben erg blij dat ik jullie heb leren kennen.